This is DYS.

http://www.myspace.com/dysboston

IN MY EYES

Who's to say that your mind won't change

Yesterday's excuses just aren't relevant today

It may take time it may take a strong will

But we don't have to swallow such a bitter pill

Better to have tried

Better to have learned

Better to take that risk

Than let this world wear you down

Half our time's spent wishing for something else

The other half lost in a breath

The standards I set were always for myself

Sorry if you thought they applied to anyone else

I always promised I'd try my best

I can't stand to see you waste what's in yourself

And now I'm asking

Are you happy with second best

It's so contrived and disappointing

To see you complacent like all the rest

1997-2000

Bio thanks to Anthony Pappalardo

"In My Eyes started about five minutes after I was kicked out of TYF. I walked from 38 Calumet st to my new place with Pete at 103 Calumet and during the 5 minute walk had already decided that I wanted to do a band with Pete as the singer. Damian and I were heading out to San Francisco for our winter semester break and by the time I came back IME had a full line up. Luke and Neal from Tenfold and Fastbreak were going to play drums and guitar respectively and Damian was cool enough to switch from Guitar (his natural instrument) to Bass. Everyone was that psyched and in Jan 1997 we took all our crap into the basement of 103 Calumet and started writing songs. I think Pete quit the first practice and we later got kicked out of our basement practice space for being too much of a bum out to the neighbors and so our Chinese landlord could raise puppies in said basement...not joking.

By March 1997 we had shows and a 5 song demo. We didn't actually settle on the name IME until 5 minutes prior to hitting the stage at our first show @ the New Milford Teen Center. Craig Mack booked the show and just put "a new band featuring..." on the flyer and we worried about the name for weeks and for the entire car ride. We had no problems coming up with the worst joke names like N.W.E. or The Good Guys but a real name was a total mental block. I always thought the lyrics to IN MY EYES were the best Straight Edge lyrics ever written based on the fact that they weren't typical "you drink YOU STINK" type shit, it was a song that was really powerful and specific and seemed like a good reference point. One thing that really fueled IME early on was that we all wanted to be a straight forward straight edge hardcore band but we wanted to push the structure without being too over the top. Damian was always hashing out flyers that referenced different aesthetics, we tried to have different types of visuals whether it was having Pushead create a record cover with the guidelines of "no skulls" or Xing up the D.R.I. dude for a one off shirt for a laugh, we tried to have fun to balance out how serious we were about things. "

IME was lucky in the sense that people always went out of their way for us. Pushead offered to do our art work, Eric Ozenne booked our first west coast tour out of the goodness of his heart and it seemed like our phone was ringing off the hook with show offers and encouragement. It was pretty amazing and we appreciated every last bit of help we got. We took plenty of shit for having record offers so early on and for getting offered great shows but at the same time we felt our attitude and commitment had earned it so instead of feeling guilty we felt honored and tried to use this momentum and opportunities to the best of our ability. We hit up the west coast with a bag of shirts and a box of demos and came home as Revelation Records recording artists. By November we had the Difference Between recorded with Brian McTernan and were ready for the next step.

There was a bit of lag waiting for the artwork as Pushead doesn't erase a line and is a perfectionist. At times we were busting out of our skins waiting for this thing to arrive because the band was a ball of fire at this point. We didn't catch our breath that first year and then the waiting game began but the thing that kept us motivated and psyched was that fucking PUSHEAD was doing our cover art, a legend, ...fuck if it took 2 years it would be worth it, Revelation was getting anxious as anyone who paid for a recording would have but as soon as they gave an ultimatum the cover arrived and the controversy started.

"It's just a face...like...a face with a weird background...we can't use this" Those were the words of Richard Birkenhead. I'll never forget that call, Richie was working as the designer for Rev at the time and called me at work to say how against the cover he was. He suggested we switch it to one of the live photos that Rev had at the office. None of us had seen the finished cover yet , we only had a B&W fax so we didn't have much leverage but it was exactly what we wanted and we couldn't figure out why the fuck a dude whose band had a cartoon butterfly/mothman/alien on their record cover was against something "arty" but whatever. We said 'thanks but no thanks, we LOVE the cover" and that was that.

We went back to our routine of playing anywhere and everywhere on the weekends and kept rolling. By Summer 1998 we had the LP ready to go and a tour booked as the Rev Summer Tour with Better Than a Thousand, Battery and Speak 714. On the first day of the tour we realized..."holy shit we're going to be our tour with Dan'O and Cappo for a month". It was pretty classic; we had some great hangouts and plenty of story time sessions. Everyone got along and I even managed to snap a picture in a Niagara Falls Casino of Dan O's return to gambling which got me in trouble with the pitboss but made a sick photo.

At the end of the tour Neal informed us that he was going to join Fastbreak full time and quit IME, he was totally up front about the fact that he wasn't feeling it in the capacity he once was and left that fall. It was weird to see this little nucleus change but Neal was our boy and we understood, we supported what he really felt and had a lot of respect for how he handled it. Rather than being a secret sipper he just told us the deal and moved on. It was tough because Neal is one of the coolest and easiest dudes to be around and play in a band with but that's how it played out.

We hit up the West Coast again in early 1999 and tried to figure out how who we'd get to fill Neal's shoes. At the time Will Travers who was in the Trust was living with Pete and I and wanted to fill in for Neal. We didn't want to make anything official right away because we had it in our heads that IME was going to be the five of us until we broke up so we were still in that mode. After coming back from the West Coast weekend Luke and I started jamming on new songs a few times a week. We wanted to have everything for the next LP ready far in advance so we could pick and choose what songs we were going to use. We convinced Jeff Neumann of BT1K that the difference between bass and guitar wasn't much harder than adjusting to the 2 extra strings and we had IME back to a 5 piece but more importantly 5 dudes that were all on the same page again. We started recording Nothing To Hide prior to the summer but the process was really long and fragmented. Instead of doing a solid week we had to piece things together because Brian McTernan was moving to DC to start a studio. We tracked drums and guitars in a few days in Allston, MA at Supersonic in the spring. Pete and Damian had tapes of the stuff and were learning what we didn't know collectively as a group while trying to balance our shows, college and full time jobs. Damian had also started the Explosion and was really getting super productive with his art work so his time was a little spent, we ended up having Stand Hard or Jeff play bass when our schedules would conflict but Damian was flexible about it and it kept us moving.

Summer 1999 had us doing a brief tour with Kid Dynamite and Good Riddance, which had Sick Of It All headlining a few dates as well. We were asked to drop off the tour for one date and play the Youth Of Today reunion but we were over it. Jeff had quit BT1K during a group dinner in Italy when Cappo started pouring himself a glass of wine. I guess having straight edge songs and X's on your shirts but drinking wine wasn't what Neumann was into so he defected to IME and the lame controversy started. Dicking the booking agent and other bands on the tour over so we could play with Youth Of Today wasn't even a consideration, so we played DC instead with SOIA headlining and had a fucking killer time. We later watched a video of the YOT show at a dude named Ken's house in Atlanta. He was complaining about some dude in the crowd that was acting like an asshole wearing a "choate" shirt which turned out to be our boy Noah Butkus, Ken was bummed when we didn't empathize with his plight and we enjoyed watching Noah go crazy.

Later that summer Damian recorded most of his bass parts in DC at Brian's new studio and in the fall B McT came back to Boston to record Pete's vocals and Damian's remaining bass parts at the Black Egg behind Fenway Park. We then had to go mix the record a few months later at the Outpost in a marathon session that ended when we were running the final mix during a rainstorm, which shorted our power and made us lose the entire mix. We started over and the record was finally done.

Nothing to Hide was released in 2000, we didn't have any CDs or Shirts from Rev for our record release show due to a shipping error so the Rev Can Suck It cover was crafted, at first they thought we were actually pissed but we deaded that pretty quick, it's just tradition for things to "suck it" in HC and they were the target that time. We finally were offered a European Tour that we all could commit to (on our 5th try) and we were set to go out in the Spring of 2000. Damian had to back out but we pulled the trigger because we all had the sense that this was it. Damian couldn't just drop out of school for a semester and had commitments with the Explosion later in the year that would make his time compromised so we had to get a fill in which was bittersweet. We were so psyched that Azy came in at the drop of a hat and learned the songs but it was a bummer not to have the full line up there. We also were informed a few weeks before leaving that our tour was now combined with the recently reformed Cro-Mags and that it was now a joint tour.

So yeah...the infamous tour. Pete left, Ray (our long time friend, not roadie as we aren't CREED) sang until his voice blew out, then we had to make a decision so Azy sang and Jeff switched to bass. It's not really important why things panned out this way but what is important is that we were in Europe, with non-refundable tickets, with thousands of dollars worth of merch that said 2000 TOUR on it and a booking agency breathing down our necks. Instead of pissing off everyone we rode the tour out. I hope anyone that saw IME in that form understands and doesn't feel cheated, we busted our asses to be there in the capacity that we could and of course having Pete there would have been ideal but it didn't play out that way...so be it.

I'd say that the Euro Tour pretty much took the wind out of our sails. We had achieved everything we had talked about prior to starting the band, we were all splintering off into other things and the time was right. We booked a few final shows and that was the end of it.

During the whole ride we were only as successful as the energy we fed off, it felt like the entire network of friends that we had were in our corner and would bend over backwards for us and we always did what we could to honor that. We had some cool guys like Will, Azy and Jesse Stand Hard fill in for us when needed. Our friends Geoff, Eric and Ray came with us to every show and tour and made the rides the actual highlight of playing show and of course we have a list of fellow bands, promoters and general good dudes a mile long that fed our fire.

1997-2000 was the best.

Thank you.

-Anthony Pappalardo

Society System Decontrol

THE KIDS:The Straight Edge ideas pioneered in Washington DC by bands such as The Teen Idles, Minor Threat and SOA had by 1981 migrated to other cities. In Boston, Alan Barile was particularly influenced by the power of Bad Brains and a discussion with Henry Garfield [who later changed name to Henry Rollins when he left SOA and joined LA based Black Flag] concerning how tight and united the Washington DC scene was. Alan Barile stopped drinking, took up the "X", the all ages crusade and formed Society System Decontrol SS Decontrol played their first show in the summer of 1981 and released a demo called "How Much Art" [which was an attack on the current state of Boston music]. The whole Boston Straight Edge thing simply took off behind them. BIO: In 1982 SS Decontrol release their debut album, "The Kids Will Have Their Say", on their very own XClaim! label. SSD performed in such cities as Boston, Washington DC, New York, Detroit, Los Angelas, San Francisco, Montreal, Santa Cruz, Santa Barbara, & Philadelphia.

http://www.myspace.com/ssdbxhc

Soulstice

http://www.myspace.com/soulstice315

Slavearc

Slavearc were formed by ex-members of Withdrawn in mid-1997, inspired by animal and earth liberation ideals, and pushing a militant vegan and drug-free ideology. Controversial within the UK Hardcore scene for their polarizing stance, they split up in 1999.


Web Of Darkness
The innocent butchered for the bloodlust mothers raped and tortured their children scream in agony the last breath is stolen blood gushes from the torn neck desecration of life immoral culture murder the guilty steeped in sin ripped apart devoured anthropecentric perversion their lives commodity your world depravity torment misery pacifist dogma clouds the liberation deny the shackles of human lies secure their freedom by any means mount the hooks with the bodies of their oppressors militance the only answer to their transgression a new torrent of blood flows the innocent free the slain avenged war waged upon the web of darkiness of human hatred and species oppression the carnage wreaked upon the victimised has born those willing to destroy thios sickness burn before me your world burns before me the battlefield is the lab the farm the slaughterhouse retribution for defilement of their life

http://www.myspace.com/slavearc157

Dobry dzień w dobrym towarzystwie.Thx.

Oddawać dzieciństwo!!

Ostatnio myślałam o tym jak szybko zmienia się rzeczywistość, jak gwałtownie zmienia się świat...o rozwoju cywilizacyjnym, który tak szybko i zwinnie wpełza do każdej świadomej tkanki umysłu. Realia są takie, że wszyscy, w wiekszym lub mniejszym stopniu, jesteśmy poddawani jakiejś presji - obyczajowo-społeczno-kulturalnej. Czasem możemy sobie nie zdawać z tego sprawy, ale nie ma co się oszukiwac, bo własnie tak jest. Moją uwagę zwracaja szczególnie młode osoby, bo właśnie dzieci i młodzież sa najbardziej pokrzywdzone w tym całym bajzlu. Patrząc z perspektywy czasu mogę śmiało stwierdzić, że dzisiejsze dzieci bardzo różnią się od tych sprzed dekady. Mając 12 lat interesowała mnie piłka, wiec brałam piłkę i biegłam grać. Lubiłam jeździć na rowerze, wiec brałam rower i jechałam. Obecnie dzieciaki nie zachowują się wcale jak dzieci. Stylizują się na dorosłe osoby. Piętnastoletnie dziewczynki zachowujące i ubierające się jak dorosłe kobiety. Nastoletni chłopcy zachowujący się jak dorośli mężczyźni. Obserwując czasem zestaw programów rozrywkowych serwowanych przez magiczne stacje TV i sytuacje z mojego otoczenia, zauważyłam, że często jest tak, że to sami rodzice wypychają pociechy do bram dorosłości. Pojawiło się coś takiego jak parcie na szkło. Trzeba być kimś, trzeba być sławnym, popularnym..trzeba robić z siebie błazna. Przeraża mnie to. Prezraża mnie, że dzieciom kradnie się dzieciństwo, bo przecież, żeby być kimś trzeba zaczynać od najmłodszych lat..matka ucząca siedmiolatkę jak robić depilację nóg, posyłanie dzieciaków na wszystkie możliwe castingi..chorzyzna. Oddawać dzieciństwo!!

just a perfect day..

14.08.08 Stodoła [Neurosis, A Storm Of Light]

Prosto po pracy wsiadłam w pierwszy pociąg do Warszawy. Po przyjeździe do stolicy, z głowa pełną myśli i oczekiwań zastanawiałam się czego uświadczą moje oczy i uszy tego wieczora. Spieszyłam się bardzo, byłam już spóźniona. Do klubu dotarłam mocno po 20stej. Nie zdążyłam zobaczyć pierwszego zespołu – Blindead. A Storm Of Light właśnie instalował się na wielkiej scenie. Zespół tworzy trzech muzyków, gitarzysta Josh Graham jest również wokalistą (jest również członkiem Neurosis odpowiedzialnym za wizualizacje). Na ekranie za zespołem pojawiają się kolorowe wizualizacje. Pierwsze dźwięki.. zaczęło się. Ciężko, wolno, wolniej. Byłam pod wrażeniem, zaledwie jedna gitara i jedna gitara basowa, a powietrze było zagęszczone dźwiękami. Nisko nastrojony bas wibrował w uszach i we wnetrznościach. Na podłodze przed basistą i gitarzystą rozłożone efekty. Każdy z nich miał ich co najmniej kilka, obydwaj wiedzieli co mają z nimi robić i jak ich użyć, aby wywołać tak niesamowity efekt ściany przytłaczającego dźwięku. Niezwykły nastrój monumentalności, patosu i czegoś co wzbudzało niepokój. Napięcie rosło, a całe wrażenie potęgowały wizualizacje z projektora. Na migawkach dominowały zdecydowanie motywy morskie, wzburzony ocean, wieloryby.. sceny doskonale wpasowywały się w nastrój muzyczny. Było w tym coś podniosłego i ważnego. Przeczytałam gdzieś, że zespół grając stara się naśladować naturę. Jeśli tak jest, to wierne oddanie potęgi zwalających się na siebie masywów oceanicznej wody w swojej muzyce wychodziło im całkiem dobrze. Zespół jest zaangażowany w działalność na rzecz ochrony mórz i oceanów, zapewne stąd dominacja morskich obrazów z wizualizacji. Nie mogłabym nie napisać, że owe wizualizacje były fantastycznie przygotowane i to był chyba najmocniejszy punkt podczas występu A Storm Of Light. Słabym punktem był zdecydowanie wokal, który burzył wspomniany nastrój. Starałam się przekonać, na prawdę. Słuchałam kolejnych kawałków i momentami nawet miałam wrażenie, że nie jest tak źle... ale to były tylko momenty. Wokalista chciałby bardzo, ale mu nie wychodziło. Brakowało tej siły, a całość z muzyką nie była kompatybilna. Na szczęście set był taki w sam raz, nie za długo, nie za krótko. Nie zdążyłam się znudzić, niedosytu również nie odczuwałam. Dłuższa przerwa. Techniczni Neurosis instalują sprzęt. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że na koncert przybyły aż takie tłumy. Wydaje mi się, że było ok. 800 osób. Pewności nie mam. Dużo się spodziewałam po występie Neurosis. Mimo iż nigdy nie byłam wielką fanką tego zespołu czekałam z niecierpliwością. Publika też już się niecierpliwiła, swoją drogą różnego pokroju ludzie przychodzą na takie koncerty. Krzyki w stylu „leśne dziady, zapierdalać”... no, sama esencja.

Neurosis... dźwięki, mimo iż równie ciężkie i mocarne jak ASOL, to lekko rozpływają się między ciasno zbitymi w zlepek żywej masy, ludźmi. Już po kilku pierwszych minutach wychwyciłam, klarownie naznaczającą się przepaść między zespołami grającymi tego wieczora. Muzyka chwilami porywająca, momentami zwalniająca, co raz wolniejsza i co raz cięższa .Bez wątpienia mistrzowie swojego gatunku. Choć tak naprawdę ciężko go określić, mieszanka psychodelicznych, industrialnych dźwięków ze sludge’owym walcem, metalowym zacięciem i wciąż wyczuwalną punkową złością. Zespół istnieje od 1985 roku, muzycy są niezwykle doświadczeni. Słychać te muzyczne eksperymenty, prawie czuć wylewającą się z nich i mrocznie pomrukującą pewność siebie. Zwalająca się z wysokich gór lawina dźwięków rozbrzmiewa w kilku, kilkunastominutowych kawałkach. Dwóch gitarzystów Steve von Till i Scott Kelly oraz basista Dave Edwardson, każdy z nich śpiewa i to o niebo lepiej niż wokalista ASOL. Dopełnieniem był Noah Landis, który fundował dawki dzikiej elektroniki, sampli gwałcących uszy i dodatki muzyczne na keyboardzie. Muzycznym ekscesom towarzyszą również wizualizacje z projektora. Czarno-białe, nieokrzesane, wstrząsające, nawet czasem przerażające. Ciężko opisać co na nich było, czasem bezkształtne plamy, czasem obrazy z jakimś przekazem dla nas. Duże show, ale nie aż takie na jakie liczyłam. Pod koniec setu byłam już znudzona, trwało to odrobinę za długo. Jednak nie mogę napisać, że byłam rozczarowana. To był bardzo dobry koncert.

zdjęcia z koncertu/3stepsahead : http://flickr.com/photos/3stepsahead/sets/72157606744064640/show/

How They Rock..jiiihaha!

http://pl.youtube.com/watch?v=XLkIYJAq-jk&eurl

http://pl.youtube.com/watch?v=nsXHg08UdTE&eurl

Videos made by Pat:

http://xboogiemanx.blogspot.com/

www.allxages.com

www.allxages.com

http://www.maciekwolanski.blogspot.com/ !!!

Ania Baranowska

Od jakiegoś czasu interesuję się deskorolką i szeroko pojętą kultura skateboardingową. Przeglądając strony internetowe, a nawet przechadzając się ulicą, co raz częściej można natknąć się na dziewczęta, które nie tylko szaleją na deskorolkach ale odnajduję się w skateboardingu jako artystki. Poniższy wywiad z Anią Baranowska pochodzi ze strony www.skateboarding.pl

Powiedz skąd pochodzisz, czym zajmujesz się na co dzień i jeżeli wolno mi o to spytać ile masz lat.

Pochodzę z Warszawy, tu się urodziłam i mieszkam do dzisiaj. Na co dzień zajmuję się bardzo przyziemnymi sprawami, jednak zawsze, kiedy nadarzy się taka okazja, próbuję je urozmaicać. Staram się by trywialne momenty przeradzały się w niezwykłe chwile poprzez chwytanie ich i zamykanie na kartce papieru w linii pociągniętej pędzlem, na światłoczułych powierzchniach w postaci biało-czarnych lub kolorowych plam składających się na konkretny widok, lub ukazywaniu tego, co widzę dosłownie- oczami, albo w przenośni- umysłem, na taśmie filmowej. Ogólnie rzecz biorąc zajmuję się codziennością i jej przetwarzaniem przez maszynkę szeroko pojętej sztuki. Od czasu do czasu odkrywam świat, łapiąc doświadczenia i czerpiąc inspiracje. Uważam, że wiek nie ma znaczenia przy wyrażaniu siebie. Dla ciekawych: urodziłam się w roku, w którym zaprezentowano Ollie King:).

Jak dowiedziałaś się o konkurse Etnies dziewczyna miesiąca i co skłoniło Cię do wzięcia w nim udziału?

O konkursie dowiedziałam się około 1,5 roku temu przeszukując internet. Akurat wtedy zaczęłam się interesować deskorolką i otaczającą ją subkulturą. Spodobał mi się ten pomysł i po raz pierwszy wysłałam swoje zgłoszenie. Nie miałam wtedy jeszcze zbyt wielkiego „dorobku”, więc nic z tego nie wyszło. Kiedy zaangażowałam się później w tworzenie, znów postanowiłam spróbować. Mogę powiedzieć, że to wtedy tak naprawdę zaintrygował mnie ten konkurs. Za pierwszym razem zrobiłam to ”tak po prostu”. Teraz zaprezentowałam kilka swoich prac. Pomyślałam, że przedstawię innym to, co robię. Mam zasadę, że warto zawsze próbować swoich sił. Jeśli się nie uda, można zdobyć doświadczenie. Żadne zagrożenie kompromitacji nie istnieje. Wręcz przeciwnie- udało się!

Co jest według Ciebie główną ideą konkursu Etnies Girl of The Month?

Dla mnie ten konkurs był przede wszystkim szansą podzielenia się z innymi tym, co robię. Myślę, że ogólna jego idea jest podobna- przekazanie światu swojej pasji, cząstki osobowości. Konkurs jest kierowany do dziewczyn by odważyły się zająć swoje stanowisko, pokazały na co je stać. Nie postrzegam go jednak jako walki o „równouprawnienie”, tylko przekraczanie domyślnych granic, ukazywania tego, że każdego stać na bardzo dużo, jeśli tylko postawi sobie cel.

Wiem że masz wiele zainteresowań i talentów. Opowiedź proszę coś na ten temat.

Ciekawi mnie sztuka jako dzieło, filozofia, historia. Na jej tworzenie, postrzeganie składa się wiele czynników, które próbuję sukcesywnie poznawać. Bardzo interesuję się filmem- tym jak powstaje, dotyczącymi go dziedzinami. Mimo że można go uznać za element sztuki, wolę mówić o nim osobno. Uwielbiam oglądać różne dzieła, a później dyskutować o nich z innymi, dzielić się uwagami, spostrzeżeniami. Daje mi to możliwość postrzegania spraw na różne sposoby, dostrzegania ich drugiego dna. Oprócz tego sama kręcę krótkometrażówki lub piszę scenariusze, które mam nadzieję, wkrótce uda mi się zrealizować. Opowiadam w nich historie, które są zainspirowane różnymi wydarzeniami, lub tym, co widziałam. Ta pasja zaczęła się od fotografii. Dzięki niej nauczyłam się patrzeć w różnych sytuacjach na świat, tak jakby widział to aparat, czasem bardziej obiektywnie. Chodzi tu jednak głównie o oglądanie otoczenia w formie obrazów. W oku brakuje mi tylko przesłony;)

Skąd czerpiesz inspiracje? Czy jest coś co najbardziej przykuwa Twoją uwagę i poświęcasz temu najwięcej czasu?

Przede wszystkim znajduję inspiracje w podróżach. Odkrywanie świata, nieznanych mi dotąd miejsc, ludzi, kultur, motywów zachęca mnie do wyrażenia siebie, opowiedzenia historii, opisującej odległe miejsca z mojej perspektywy. Dzięki pobytowi w Wielkim Jabłku tak naprawdę wciągnęła mnie sztuka. Myśli, jakie mi towarzyszyły, było za dużo by zmieściły się w głowie. Nawet „wyrzucenie” ich z siebie w formie słów nie wystarczyło. Robiłam więc zdjęcia, a po powrocie powstał pierwszy kolaż. Zatem na moją ekspresję wpływają różnorodne bodźce. Czasem wystarczy przypadkowy wzór na materiale czy chodniku. Oprócz kultury, szukam inspiracji też w historii. Gdybym miała przenieść się w czasie, wybrałabym lata 20. XX wieku, które mnie fascynują. Staram się poświęcać swój czas przede wszystkim bliskim osobom, a resztę zajęć rozkładać równomiernie. Głównie zależy to jednak od impulsu- działam często pod wpływem chwili. Nigdy nie wiadomo co zrodzi się w mózgu za kilka sekund.

Czym zajmujesz się obecnie. Jakieś nowe projekty, plany, zmiany, podróże?

Niedawno założyłam nową sekcję Watermelon Project (www.myspace.com/watermelonproject). Jest to miejsce dla osób, których umysły są otwarte na nowe pomysły i doświadczenia. Ma za zadanie pokazywać, że sztuka jest ekspresją i spontanicznym uwolnieniem pomysłów, które mają. To możliwość żeby podzielić się swoimi pracami z innymi, zainspirować i zmotywować do działania. Nazywa się „watermelon”, bo arbuz jest wielowymiarowym owocem- niczym sztuka. To od każdej pojedynczej osoby zależy jak ona wygląda. Ostatnio dodałam do formuły formę akcja-reakcja. Projekt składa się z pomysłów ludzi na różne akcje, a następnie wybierany jest najciekawszy z nich i reszta „gangu” próbuje go wcielić w życie. Dla osób, które nie mają konta myspace, jest przeznaczony adres watermelonproject@hotmail.com, pod który można przesyłać projekty akcji. Sekcja „Photo&Video Collective” (www.myspace.com/watermelonproject_pv) jest przeznaczona dla ludzi zajmujących się fotografią i filmami, którzy mogą się tam podzielić pomysłami lub gotowymi pracami. Z kilku sytuacji wiem, jak ważne jest to, by inni pomogli ci ocenić zdjęcie lub film. Oni widzą to, co nie dociera często do nas samych. A zarazem pozwalają nam się rozwijać. Nawet najgorsza krytyka może być konstruktywna, jeśli tylko potrafimy z niej skorzystać. Ostatnio zaczęłam projektować różne ubrania zainspirowane miejscami, zobaczymy czy rozwinę się jakoś w tym kierunku. Niedługo zaś zaczynam nowy projekt „Catch the White Rabbit”, który opiera się na idei akcji flash mob.

Czy wiesz już mniej więcej czym chciałabyś zajmować się w przyszłości, czy jesteś na etapie poszukiwania “tego czegoś”.

Jak wcześniej powiedziałam, często działam pod wpływem impulsu. Teraz bardzo interesuje mnie film. Niedawno była to psychologia. I choć nadal ciekawią mnie niektóre zagadnienia dotyczące nauki o niezbadanym ludzkim umyśle, raczej nie zajmę się tym na poważnie. Ostatnio takim przedmiotem zainteresowań jest hiszpański. Biorąc pod uwagę, że niedawno był to inny język, nie wiem jak to dalej będzie. W wielu sytuacjach za człowieka decyduje przypadek. Okoliczności sprawiają, że sytuacja rozwija się zupełnie inaczej niż byśmy się spodziewali. Jednak trzeba jak najwięcej szukać, by wiedzieć, który przypadek wykorzystać, a kiedy poszukiwać następnego.

Z tego co mi wiadomo próbowałaś kiedyś swoich sił na deskorolce, teraz pasjonujesz się skimboardingiem. Powiedz co jest takiego niepowtarzalnego w nazwijmy to “board sports” z perspektywy dziewczyny/kobiety?

Myślę, że wszystko zależy od osoby. Ja rozpatrywałabym “board sports” bardziej z perspektywy ludzi lub pojedynczego człowieka. Ekstremalne sporty są wystawieniem na próbę swoich umiejętności, doświadczenia. W walce z żywiołem tak naprawdę dowiadujemy się jakie są nasze słabości. Mając przed sobą np. ocean, który ma siłę nieporównywalną z ludzką, dostrzegamy błahe wady, z którymi można wygrać dzięki woli walki. Dla mnie “board sports” to różne doświadczenia i przeżycia, dzięki którym poznaję nowe smaki. Oprócz tego cała otoczka, subkultura, którą tworzą ludzie chyba jest najbardziej ekscytująca.

Jakie są Twoje odczucia na temat zmiany trandów mody w skateowej branży jeżeli chodzi o dziewczyny? Zauważyłem że marki skateowe poszerzają swoje kolekcje o linie tylko i wyłącznie dla pań, tworzą coraz odważniejsze wzory i eksperymentują. Powstaje także sporo firm tylko i wyłącznie dla pań. Czy skateowo lifestylowe kolekcje dla pań są inspirowane jakimś głównym nurtem mody, czy może zaczynają same kreować te nurty?

Podoba mi się to, że firmy skate’owe projektują linie przeznaczone specjalnie dla dziewczyn. Wiadomo, że mamy trochę inne wymagania, potrzebujemy czegoś z myślą wyłącznie o nas. Wydaje mi się jednak, że marki posiadające w ofercie stroje dla obu płci mają szerszą ofertę, jeśli chodzi o ubrania dla pań. Może wynika to z ich większego doświadczenia, a może z ogólnej wszechstronności.

Są to zupełnie odrębne kolekcje, jednak zachowują pewien styl. Chociaż, tak jak powiedziałeś, czasami to te kolekcje wyznaczają modę i kreują jej nurty.

Jak wyglądałby Twój odzieżowo obuwniczy set z najnowszej kolekcji marki Etnies. Dlaczego właśnie tak?

Na pewno założyłabym buty Aarona Kratena, ponieważ bardzo podoba mi się twórczość tego artysty. Ma wyrobiony swój własny, niepowtarzalny i rozpoznawalny styl. Myślę, że jest to bardzo ważne dla kogoś, kto tworzy. Prace osób, które działają wszechstronnie, a tworzą „pod swoją marką” również można od razu rozpoznać. To ważne by kojarzono cię z czymś konkretnym, choć z drugiej strony nie można dać się, lub samemu się zaszufladkować. W zależności od okazji ten set wyglądałby inaczej. Przede wszystkim musiałby być wygodny i taki, żebym się dobrze w nim czuła. Jakaś czapka by nie zaszkodziła- uwielbiam oryginalne nakrycia głowy.

Bardzo Ci dziękuje za wywiad dla skateboard.pl, a teraz Słów kilka wróbla Ćwirka, rady Wujka Dobra Rada, czyli miejsce na to co chcesz jeszcze powiedzieć czytelnikom, znajomym etc…

Może na początek kryptoreklama. Na www.patchtogether.com/?Member_Profile&Id=1200 możecie głosować na projekty moich designer toys. Jest to projekt „zabawki” w formie sprayu- każdy może nadać mu wyjątkowy charakter. Z kolei na www.myspace.com/aprerockandroll umieszczam swoje wszystkie prace. Chciałabym aby jak najwięcej ludzi zainteresowało się Watermelon Project- aby nabrał on kreatywnych, artystycznych kształtów, wyznaczanych przez uczestników. Myślę, że dosyć już morałowania, ale chciałabym pozdrowić pewne Osoby. Ci, którzy nimi są, wiedzą o tym:) Dziękuję za uwagę!

Pain Runs Deep - tour

(pic by Ania)

The First Step

16 godzin w busie...3 godziny w kafejce...pałętanie po miescie...3 godziny przespane na ławce...totalny koncert...udany trip.

Getting Nowhere Faster

While skateboarding has recently become a mainstream attraction, niches of highly talented skaters still remain largely unknown. Villa Villa Cola is about to expose their intriguing story with the release their new video, “Getting Nowhere Faster”.

Produced by the notorious Villa Villa Cola (VVC) squadron, “Getting Nowhere Faster” brings to light the elusive and mysterious underworld of female skateboarders. The project features skateboarding from the most talented group of shred-getters ever assembled including professional street skaters, vert pioneers, and X Games champions: Vanessa Torres, Amy Caron, Cara Beth Burnside, Elizabeth Nitu, Faye Jaime, Alex White, Patiane Frietas, “Nugget”, Lauren Mollica, Van Nguyen, Lauren Perkins, Lyn-z Adams Hawkins, Stefanie Thomas, Kenna Gallagher, and many more!

Beyond their skateboarding talents, VVC also represents a wildly creative and passionate crew of filmmakers including Lisa Whitaker, Lori Damiano, Tiffany Morgan and Nicole Morgan. “Getting Nowhere Faster” transitions scenes from the everyday to the surreal to showcase an authentic portrayal of the skaters and their talents utilizing fantastic situations that could only be created by VVC. Unlike traditional skateboarding videos, "Getting Nowhere Faster" combines women's skateboarding at an explosive skill level never seen before and is also a scripted production featuring multiple female skate crews who find themselves in mysterious and fascinating circumstances.

Hello, my name is Fuck You !

Życie to wielka przygoda, każdy dzień to kolejna historia.Wędrując spotykamy różnych ludzi na tej naszej drodze. Koledzy, koleżanki, nauczyciele, sąsiedzi..

tworzą się relacje, związki i powiązania. Niektóre relacje są głębsze inne tylko powierzchowne. Z niektórymi osobami mamy nawet okazję razem brać udział

w wielkiej przygodzie, poznawać się i swoje reakcje w różnych sytuacjach. Czasem rodzą sie wielkie przyjaźnie i wielkie miłości, które trzeba szanować i pielęgnować bo przygoda nie miałaby sensu, nie dawałaby radości i wielu innych pozytywnych uczuć. Ale tak na prawdę to chciałam pisać o czymś innym.

Na pewno zdarzyło się to większość z Was.. kiedy bliska, zaufana osoba nadużywa Waszego zaufania....Kidy odwraca się od Was... kiedy okazuje się, że przyjaźń to za duże słowo i tak naprawdę nigdy jej nie było...że "przyjaźń" to tylko słowo na "p". „Przyjaciele”, którzy Was sprzedali aby zapunktować i dowartościować się obrabiając Wam dupę. Nienawidzę tego uczucia, tego zawodu. Zaufanie jest mocno nadszarpnięte, ciężko będzie obdarzyć nim kogoś innego, kogoś kto być może na to zasługuje. Naprawdę uważam, że to jedno z gorszych uczuć jakie człowiek może przeżywać, więc to do ciebie skurwielu i do ciebie suko - zajmij się swoim życiem i zostaw innych w spokoju! Wkładanie w czyjeś usta słów nigdy nie wypowiedzianych przez kogoś i przypisywanie komuś rzeczy, których nigdy nie zrobił jest skurwysyństwem.

Takie rzeczy się zdarzają czasem, mimo wszystko ja ciągle wierzę w szczerą przyjaźń, koleżeństwo i miłość. Mimo wszystko ciągle idę, może trochę naiwnie chłonąc świat i to co ma do zaoferowania...może naiwnie patrząc w przyszłość, ale z wielką nadzieją, ciągle wierząc.

I wszystko jasne..

Apr 24 2008 6:00P	Zero Instytut	Katowice, Silesia
Apr 25 2008 8:00P	Dom Kultury	Kolbuszowa, Subcarpathia
Apr 26 2008 6:00P	Radio Luxemburg	Warszawa, Masovia
Apr 27 2008 7:00P	W Starym Kinie	Poznan, Greater Poland

Gdy, wywodzacy sie z Dabrowy Gorniczej vegan sxe zespol Healing (okrzykniety kultowym za zycia) zakonczyl dzialalnosc w 1996 r., nie trzeba bylo dlugo czekac, aby jego czlonkowie wyplyneli pod inna nazwa. Zima 1996/1997 daje poczatek Vegan Delegation, ktore zostalo stworzone przez Damiana - perkusja, Bartka - gitara, Adama - glos i Wojtka - bass.

Kontrowersje i legendy, zwiazane z ich jedynym koncertem w marcu 1997 odbijaja sie echem po dzien dzisiejszy, glownie za sprawa slow, jakie padly wtedy ze sceny oraz koneksji zespolu z Hardline. Przyszlo czekac kolejny rok, by projekt ten przeksztalcil sie w konkretny zespol. Juz jako Pain Runs Deep nagrywa 4 utwory w Alkatraz Studio, bedac pierwszym polskim zespolem HC, ktory nagrywal w tak bardzo metalowy sposob. Rezultat byl doskonaly - material wyszedl bardzo wsciekly, ale jednoczesnie bardzo techniczny i dobrze zrealizowany. Smierdzace Cro-Mags'em riffy, przeszywajace wokale i doskonale partie perkusji uczynily z tych 4 utworow kawalek progresywnego metal/HC, nie tracac przy tym nic z zadziornosci HC. Z jednej strony halasliwa i chaotyczna muzyka, z drugiej - bardzo dobrze sprawdzajaca sie na koncertach i generujaca dobry mosh. Wkrotce Wojtek zostaje chwilowo zastapiony przez Artura, a zaraz potem na dobre przez Arka. Ten ostatni to weteran polskiej sceny HC, basista legendarnej polskiej formacji youth crew Nowa Droga i nieslawnej kapeli pro life hard edge Unsilent. Tych kilka koncertow, ktore zagral Pain Runs Deep zdecydowanie zostaly w pamieci tych, ktorzy mieli okazje na nich byc jako pelne energii. Nie byli juz tak kontrowersyjni jak poprzednie zespoly, w ktorych grali czlonkowie Pain Runs Deep, chociaz tresc ich tekstow nie specjalnie sie od nich roznila - bardzo krytyczna, wraz z tekstem autora fanzine'a Declaration z USA (zachecajacy do obchodzenia sie z mysliwymi w taki sam sposob jaki oni ze swoimi ofiarami) z pewnoscia nie pozwalala okreslac ich jako grupy hipisow. Rzeczone 4 utwory wyszly jako MCD w Screams of Salvation i na kasecie w Shing DIY Industry w 1999 r. W tym samym roku Pain Runs Deep konczy dzialalnosc, na dlugo przed osiagnieciem w pelni swojego potencjalu. Plyta/kaseta i tych kilka koncertow w Polsce spotkaly sie z bardzo dobrym przyjeciem, ale zespol nigdy nie zostal doceniony w takim stopniu, na jaki zaslugiwal.

Wszyscy czlonkowie zespolu pozostali aktywni muzycznie, zakladajac nowe zespoly, badz dolaczajac do istniejacych (Near Death Experience, Nyshynga, Afraid of That Day, Omkara) i - jakkolwiek oklepanie to nie zabrzmi - w kazdym z nich, w jakims stopniu, pobrzmiewal Pain Runs Deep.

~ John Winnicki

Pain Runs Deep

Po prawie 10 latach znowu będziemy mieć szanse usłyszeć i zobaczyć tych typów w akcji. Pain Runs Deep zagra krótką trasę pod koniec kwietnia. Koncerty odbędą się w :
24.04 - Katowice 25.04 -Kolbuszowa 26.04 - Warszawa 27.04 - Poznań

http://www.myspace.com/painrunsdeep
http://www.myspace.com/blackstarsbooking

Untill Every Cage Is Empty

28 i 29 lutego Shac Polska planuje dema w Poznaniu i Wrocławiu. Tym razem celami są GlaxoSmithKline i LG Chem. Obie te firmy współpracują z największym laboratorium w Europie, które przeprowadza testy na zwierzętach - HLS. Obecnie w całej Europie odbywają się protesty i pikiety mające na celu skłonienie przedstawicielstwa obu firm do zaprzestania kontaktów z HLS. Dokładniejsze informacje wkrótce.

www.shac.net
http://www.myspace.com/shac_poland

Rok 2008 zapowiada się dość aktywnie... podjęty temat deskorolkowy w Lbn nie schodzi z tapety. I bardzo dobrze. Nowe skate spoty, kryty skatepark - potrzebujemy tego! Zaczęliśmy pracę nad zinem deskorolkowym, mamy nadzieje przyczyni się choć odrobinę do integracji "sceny" deskorolkowej na Lubelszczyźnie. Jest masa dzieciaków, z roku na rok co raz więcej. Zapał do jeżdżenia na desce aż się z nich wylewa, ale co z tego...pustki w głowach, klapki na oczach. To się zmieni, wierzę w to. Myślę, że jesteśmy w stanie zrobić coś razem. Kwestia czasu, inspiracji i chęci. Wracając do zina...będzie to wypadkowa naszych poglądów na skateboarding, sposobu postrzegania świata...trochę pozytywnych myśli i szczerego zapału do zmian.